Την Πέμπτη 10 Ιουνίου παρουσιάστηκε το νέο μυθιστόρημα του συντοπίτη μας φιλολόγου, Διονύση Λεϊμονή «Το χαμένο ταίρι» στη Στοά του βιβλίου, στο κέντρο της Αθήνας. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ακρίτας. Ο Διονύσης Λεϊμονής γεννήθηκε σε μια κωμόπολη τη Αιτωλοακαρνανίας, το Αιτωλικό. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών ιστοριών. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων. Σήμερα ζει στη Νέα Ιωνία Βόλου, είναι παντρεμένος με την εκπαιδευτικό Δέσποινα Παυλίδου και πατέρας τεσσάρων παιδιών.
Εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ασχολείται με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Τον Ιανουάριο του 2005 το διήγημά του "Ζωή απ’ τα χαλάσματα" απέσπασε το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό λογοτεχνίας του Φυσιολατρικού Συνδέσμου Πατρών.
"Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ" είναι η πρώτη εκδοτική του προσπάθεια,(έκδοση της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Συνεργασίας Νέων λογοτεχνών) και σήμερα επανεκδίδεται από τον εκδοτικό οίκο «Παππάς», ενώ πολλά έργα του είναι υπό έκδοση. Toν Απρίλη του 2009 κυκλοφορεί το νεανικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Το μυστικό της Δαγκάνας» από το Πολιτιστικό ΄Ιδρυμα της Τραπέζης Κύπρου.
Το καλοκαίρι του 2009 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Ακρίτας» το μυθιστόρημα του «Χαμένο ταίρι» που αναφέρεται στη Μικρασία. ΄Εχει λάβει επίσης διακρίσεις για διηγήματα αλλά και ποιήματά του. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο της Θεσσαλίας, στα «Τα Νέα του Αιτωλικού» του Αιτωλικού Μεσολογγίου, στο περιοδικό «Ραπόρτο» της Ζακύνθου, ενώ άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε δικτυακά περιοδικά.
Το βιβλίο του "Το χαμένο ταίρι" είναι γραμμένο με λυρισμό και απλή καθημερινή γλώσσα. Είναι η ιστορία της γιαγιάς Δέσποινας που ξεριζώθηκε από την Σμύρνη και ήρθε να ζήσει εδώ στον τόπο μου, "πάνω απ' το αυλάκι", εκεί που "πέταξαν" οι ντόπιοι τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες, εκεί που εκείνοι έστησαν την δική τους σχεδόν ξεχωριστή πόλη, την Ν. Ιωνία Βόλου.... Εκεί που φτιάξανε τα σπιτικά τους, τα σχολεία τους, τις εκκλησιές τους με πρώτη την "Βαγγελίστρα" τους. Ένα τρυφερό σαν την καρδιά του συγγραφέα βιβλίο, που το γεγονός ότι γράφεται από έναν μη Μικρασιατικής καταγωγής άνθρωπο το κάνει σπάνιο. Ο Διονύσης κρατάει ίσες αποστάσεις από εμάς τους ντόπιους όπως και από τους ξεριζωμένους Η ματιά του είναι πιο αντικειμενική μην ανήκοντας σε κανέναν από τους δύο πληθυσμούς. Βρίσκει μέσα στην καρδιά της γιαγιάς Δέσποινας δικαιολογίες ακόμη και για την φαινομενικά σκληρή στάση των αυτοχθόνων κατοίκων του Βόλου απέναντι στους νεοφερμένους. Εκείνους που έφυγαν απ' την πατρίδα τους όπως όπως παίρνοντας μαζί τους (για να δανειστώ κάτι που μου άρεσε από τα αποσπάσματα του βιβλίου που άκουσα) ότι "είναι το πιο ελαφρύ και το πιο βαρύ συνάμα....". Και ένα υπέροχο εύρημα δίνει τον τίτλο στο βιβλίο. Κάτι ευτελές, καθημερινό αντικείμενο, χάνει το ταίρι του στον χαμό της φυγής... Και το ψάχνει από τότε κλεισμένο από την γιαγιά Δέσποινα σ' ένα κουτί... Τι είναι; Θα το μάθετε στο τέλος του βιβλίου....
«…΄Ενα χαμένο παπούτσι, που αφέθηκε πίσω, στη γη των προγόνων
μια χαμένη προσδοκία, πως πάλι με χρόνους καιρούς θα επιστρέψουν πίσω
ένα άπιαστο όνειρο, του πιο γλυκού νόστου
μια σβησμένη ελπίδα, πως η μπόρα γρήγορα θα προσπεράσει
ένα γυμνό πόδι, ξυλιασμένο πιο πολύ απ’ την ανθρώπινη παγωνιά
μια ολόγυμνη καρδιά, μέσα στην άξενη πολιτεία των «ντόπιων»
μια ξυπόλυτη ύπαρξη, να σέρνει αργά τα βήματά της πάντα μπροστά
μονοσάνταλος καημός που γυρεύει τη γιατρειά…»
Ασυναίσθητα και πριν καλά- καλά το κλωθογυρίσω στο σαστισμένο μου νου, σήκωσα τα θολά μάτια μου ψηλά στον μπαρουτοκαπνισμένο ουρανό. Η κάπνα είχε χαλάσει την αλλοτινή ομορφάδα του. ΄Εκλεισα τα βλέφαρα κι έδωσα τότες μια υπόσχεση στον εαυτό μου.
---Θα το φυλάξω το ορφανεμένο πατούμενο μέχρι να ξανάρθω πίσω, Παναγιά μου. Γιατί θα γυρίσω μια μέρα μπουσουλώντας, στα τέσσερα έστω να ψάξω για το αδικοχαμένο ταίρι του. Εγώ ή κάποιος από τη φύτρα μου…μια μέρα των ημερών θα το ‘βρω… είπα με σιγουριά αναμαλλιασμένη.
Αυτή είναι η ζωή των προσφύγων κι η μοίρα τους. Ως πότε όμως; Ποιος θα ανάψει τον πυρσό της ελπίδας;
Ποιος θα πάει πίσω να γυρέψει πίσω το χαμένο ταίρι;
Ποιος θα βρει τη δύναμη να ξανακοιτάξει με αισιοδοξία τη γενέθλια γη;
Μα ποιος άλλος από τη νέα φύτρα, τη ζωή που αναδύεται από τα ρημαδιασμένα αρχοντόσπιτα, που ξεπετάγεται φλογάτη απ’ τα βασανισμένα σώματα
Ο πόνος θα μερώσει, όταν η νέα γενιά του επιβληθεί
Όταν θα γεννηθεί η ελπίδα που τόσα χρόνια, χρόνια και ζαμάνια σιγοκαίει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.
Το χαμένο ταίρι θα βρεθεί για να φύγει ξανασασμένη μια ταλαιπωρημένη γυναίκα,
Μα μια άλλη γυναίκα όλο δύναμη και ζωντάνια θα βρει το κουράγιο να πάει να ψάξει, να βρει την άκρη του μίτου ακόμα κι αν είναι να περάσει μέσα από τον πιο δαιδαλώδη λαβύρινθο.
Γέροντας, Κουσάντασι, Σώκια και Μίλητος, ολόκληρη η Μικρασία κι ο Πόντος μαζί γνέφουν προκλητικά σαν κοιτάζεις πέρα μακριά στον ορίζοντα της ζήσης σου
Μια λειτουργία που έμεινε κάποτε μισή κι ανέσωτη πρέπει να επιτέλους να τελέψει και στα βάσανα μιας πικραμένης φύτρας να χυθεί λίγο βάλσαμο, μύρο λυτρωτικό…
Το βιβλίο διατίθεται σε όλα τα βιβλιοπωλεία καθώς και με τηλεφωνική παραγγελία στα τηλέφωνα:
Eκδόσεις Aκρίτας
Tμήμα δημοσίων σχέσεων
Eλένη Δημητριάδου
Tηλέφωνα επικοινωνίας 210-5242020 εσωτ.2
Επικοινωνία με το συγγραφέα: leimont@gmail.com
Ας είναι καλοτάξιδο το βιβλίο του Διονύση στις ευαίσθητες ψυχές των ανθρώπων που αναζητούν λίγη γλύκα στην ζωή τους.
